Βόλτα στο διαχρονικά γοητευτικό Μεταξοχώρι Αγιάς… (φωτ. & βίντεο)

Φωτ. Larissanet.gr

Τι μπορεί να έλειψε σε κάποιον που βρίσκεται εντός των τειχών του σπιτιού του και περιορισμένος στα νοητά τείχη της πόλης του; Μήπως οι βόλτες; Ίσως οι εκδρομές; Η ελπίδα για το αύριο; Η ελευθερία; Όλα αυτά μαζί ναι. Μα είναι και το ωραίο. Το όμορφο, το σικάτο…

Έναν τέτοιο συνδυασμό καταφέρνει με άψογο τρόπο ένα μικρό χωριουδάκι στην Π.Ε. Λάρισας. Λίγο πάνω από την Αγιά το Μεταξοχώρι μπορεί και αντιστέκεται στο χρόνο. Παραμένει διαχρονικά γοητευτικό και ερωτεύσιμο.

Είναι το χωριό των καλλιτεχνών με μεγάλη ιστορία και κουλτούρα. Φαίνεται αποτυπωμένο στα κτίριά του. Με χαρακτήρα μοναδικό και ατμόσφαιρα ιδανική. Σαν από ταινία.

Το Larissanet.gr με την ευκαιρία των διαδημοτικών μετακινήσεων βρέθηκε στην περιοχή προσπαθώντας να αποτυπώσει λίγη από την φινέτσα τούτου του τόπου.

***Κατά τον αρχαιολόγο κ. Γ. Τουφεξή, ο προϊστορικός οικισμός της Αγιάς χρονολογείται στην πρώιμη και μέση εποχή του χαλκού. Από το 1863 η Ρέτσιανη φημίζονταν για τις βαφές, τα βαμβακερά νήματα και την υφαντουργία. Το 1905 ο Κωστάκης Παπαδημητρίου φέρνει τον πρώτο ποδοκίνητο αργαλειό και  αναπτύσσεται η βιοτεχνία ύφανσης (αλατζάδες, «χράμια», σεντόνια κ.α.), ενώ ο Αλέξης Λάσκαρης ύφανε μεταξωτά.

Άλλη βιοτεχνία στο χώρο της κηροπλαστικής ήταν του Α. Χατζημιχάλη (γνωστού ως «Λαμπαδάρη» που συνέχισε ο γαμπρός του Θ. Γεωργοβίτσας. Το κτίσμα της οικίας-βιοτεχνίας σώζεται και αναπαλαιωθεί.

Άλλες βιοτεχνίες ήταν :

-Στον χώρο της κεραμοποιίας με τον Στ. Σφινιώρη

-Στον χώρο της καλαθοπλεκτικής

-Στον χώρο της καπνοπαραγωγής με τον Θ. Κοντό

-Φυτώρια με οπωροφόρα δένδρα και μουριές

-Στην κατεργασία του βαμβακιού. Ο Ε. Βατζιάς εγκατέστησε την πρώτη εκκοκκιστική μηχανή και στη συνέχεια ίδρυσε μεταξουργείο στη Λάρισα, όπου επεξεργάζονταν τα κουκούλια της περιοχής.

-Στην παραγωγή μεταξιού με μεγάλες καλλιέργειες μουριάς. Στον τομέα αυτόν βελτίωσαν αρκετά την διαδικασία παραγωγής,  με τον ερχομό των Φαβρ, καθώς μετέφεραν γνώσεις τόσο για τον μεταξόσπορο όσο και για τη χρήση μηχανών.

Το επόμενο στάδιο των ντόπιων παραγωγών ήταν η μεταξοσποροπαραγωγή (Α. Τζήμερος, Γ. Σουφαράτης κ.α.).  Όλα τα σπίτια ήταν βιοτεχνικές μονάδες, και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη διαδικασία της κουκουλοπαραγωγής. Στην περίοδο 1935-1955 σταδιακά περιορίστηκε η παραγωγή λόγω της πτώσης των τιμών στη διεθνή αγορά και της εμφάνισης των συνθετικών υλικών (νάϋλον, συνθετικά) και σήμερα η σηροτροφία αποτελεί παρελθόν και οι μουριές έχουν ξεριζωθεί…

Βίντεο και φωτογραφικά στιγμιότυπα από το Μεταξοχώρι: